Ναι, ο Μύρτος είναι μια από τις πιο διάσημες παραλίες στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την υφήλιο. Μαγεύει με τα γαλάζια του νερά και τη λευκή του άμμο. Η θέα της παραλίας από ψηλά είναι τουλάχιστον σαγηνευτική. Σε κάνει να την αγαπήσεις, ακόμα και αν θεωρείται “τουριστική”. Αν έχεις μεγαλώσει όμως στη Κεφαλλονιά, ο Μύρτος δεν είναι απλά μια παραλία, είναι συναίσθημα. Και αν φύγεις και εσύ επισκέπτη απ’ το Μύρτο με αυτό το συναίσθημα, να ξέρεις πώς κράτησε την καρδιά σου για πάντα.
Αναμνήσεις από το Μύρτο
Όσο και να φαίνεται περίεργο σε κάποιους- ακόμα και σε μένα πλέον-, οι πρώτες μου θολές αναμνήσεις από την παραλία στο Μύρτο, είναι στιγμές με την οικογένεια casually να κουβαλάμε ομπρέλες, καρεκλάκια, φουσκωτά και ατελείωτα ταπεράκια για να βγάλουμε τη μέρα μας, γιατί οικογενειακό μπάνιο σήμαινε άφιξη στη παραλία τις πρωινές ώρες και αναχώρηση τουλάχιστον μετά τις 9 το βράδυ.
Ηλικία γύρω στα 10 ( μιλάμε για το μακρινό 1999) και μπορώ ακόμα να θυμηθώ τη γεύση από τα τηγανιτά κεφτεδάκια, τη χωριάτικη και τις πατάτες, νωπές από το θαλασσινό νερό που τρώγαμε λαίμαργα με την αδελφή μου μετά τη βουτιά, ενώ περιμέναμε τον πατέρα μου να επιστρέψει από το ψαροτούφεκο, για να δούμε τι ψάρι είχε πιάσει. Η μαμά να μας φωνάζει να μην πηγαίνουμε στα βαθιά γιατί θα μας ρουφήξουν τα ρεύματα και εμείς σαν γνήσια παιδιά του νησιού να κάνουμε μακροβούτια επίτηδες, για να την τρομάξουμε.
Αν υπήρχαν τουρίστες; Πιθανότατα ναι. Αν είχα τη παραμικρή ιδέα ότι εκεί που έτρωγα αμέριμνη το κεφτέ σαν παιδάκι, κάποιος από μια χώρα μακρινή μπορεί να είχε έρθει στο νησί για να δεΙ μια από τις ωραιότερες παραλίες στο κόσμο; Όχι, δεν είχα ιδέα.
Μερικά χρόνια αργότερα…
Fast forward μερικά χρόνια μετά και ο Μύρτος έχει γίνει μια από τις πιο instragrammable παραλίες out there. Είναι μόνο όμως η ομορφιά του μέρους που τραβάει τα βλέμματα; Θεωρώ πως όχι.
Μπορεί να σε ενδιαφέρει και αυτό: Κεφαλλονιά.Ταξίδι στην βασίλισσα του Ιονίου
Η Κεφαλλονιά έχει κάτι μεγαλοπρεπές. Ένα νησί απόκρημνο, με δρόμους που σχεδόν κρέμονται πάνω από τους γκρεμούς και διαδρομές που κόβουν την ανάσα. Ένα νησί που αποπνέει μια απόκοσμη ηρεμία, όταν το διασχίζεις από άκρη σε άκρη ακόμα και τους πιο πολυάσχολους μήνες.
Φτάνοντας πάνω από το Μύρτο, αρχικά μαγεύεσαι από τη θέα και τα χρώματα. Ξεκινώντας τη κατάβαση, ανυπομονείς να βουτήξεις σε αυτά νερά και όταν φτάνεις στη παραλία, νιώθεις δέος. Νιώθεις μικροσκοπικός, νιώθεις τα βουνά να σε αγκαλιάζουν. Η θάλασσα τις περισσότερες φορές είναι άγρια, σε τραβάει μέσα. Δεν είναι εκεί για να είναι η προσωπική σου πισίνα. Είναι άγρια και σου κάνει χάρη που σε αφήνει να κολυμπάς στα νερά της.
Φεύγοντας, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πότε θα επιστρέψεις ξανά.
Την επόμενη φορά να έρθεις με ταπεράκι.
